محققان کانادايي در يک مطالعه کورشده تک‌مرکزي 243 زن يائسه (ميانگين سن 62 سال، 92 سفيدپوست) بدون استئوپوروز و بدون مصرف داروي واجد اثر شناخته‌شده بر تراکم معدني استخوان را براي مدت 24 ماه به صورت تصادفي تحت درمان روزانه با پماد نيتروگليسرين (15 ميلي‌گرم) يا دارونما قرار دادند.

در گروه نيتروگليسرين درصد تغيير تراکم معدني استخوان از ميزان پايه، طي دوره پيگيري به تدريج افزايش يافت. پس از 2 سال زنان گروه دريافت‌کننده نيتروگليسرين در مقايسه با گروه دارونما، افزايش بيشتر در تراکم معدني مهره‌ها و کل هيپ را نسبت به ميزان پايه نشان مي‌دادند (تفاوت بر حسب درصد تغيير از ميزان پايه به ترتيب 7/6 و 2/6؛ p کمتر از 001/0 براي هر دو قسمت). درمان با نيتروگليسرين با تقويتِ تشکيل و استحکام استخوان و کاهش بازجذب آن همراه بود. با اين حال 6/5 از زنان در گروه نيتروگليسرين و 7/1 از افراد گروه دارونما به دليل ابتلا به سردرد مطالعه را در سال اول ترک کردند. بين زناني که درمان را براي مدت 24 ماه ادامه دادند، سردرد در 0/35 دريافت‌کنندگان نيتروگليسرين ولي 4/5 دريافت‌کنندگان دارونما گزارش شد.

رهنمود: اين کارآزمايي نشان مي‌دهد که تجويز ترانس‌درمال نيتروگليسرين براي مدت 2 سال تراکم معدني و استحکام استخوان را افزايش مي‌دهد. البته به نظر مي‌رسد که اثرات اسکلتي مفيد نيتروگليسرين در طي زمان ايجاد مي‌شود که اين امر در تضاد با اثر ساير داروهايي است که در حال حاضر براي پيشگيري از شکستگي داراي انديکاسيون هستند. مهم‌ترين عارضه جانبي نيتروگليسرين سردرد است که درخواست تاييديه براي آن به منظور پيشگيري از شکستگي را با چالش مواجه مي‌سازد. انجام يک کارآزمايي بزرگ‌تر و طولاني‌تر براي ارزيابي کارآمدي نيتروگليسرين در پيشگيري از شکستگي مناسب خواهد بود؛ به علاوه راهبردهاي به حداقل رساندن سردرد همراه با نيتروگليسرين در عين حفظ منافع اسکلتي آن بايد مورد ارزيابي قرار گيرند.